Πολλές και διάφορες ήταν οι ασχολίες των κατοίκων του χωριού. Κύκλος που επαναλαμβανόταν ασταμάτητα. Άλλοτε έτρεχαν στο κλάδεμα και το σκάλισμα, άλλοτε στο θέρισμα και το αλώνισμα. Άλλοτε καταπιάνονταν με τα περιβόλια και τα μποστάνια κι άλλοτε με τον τρύγο, το όργωμα και το λίπασμα. Ξυπνούσαν με το πρώτο χάραμα της αυγής κι επέστρεφαν στο σπίτι με το βασίλεμα του ήλιου.

Εκτός από τ` αμπέλια καλλιεργούσαν κι αμυγδαλιές, καρυδιές, ελιές και αρκετά οπωροφόρα δέντρα, όπως κυδωνιές, αχλαδιές, χρυσομηλιές και μαραπελιές. Φύτευαν ακόμη βαμβάκι, καπνά, πατάτες, όσπρια κι έσπερναν όλων των ειδών τα σιτηρά. Τα πολλά αλώνια που υπάρχουν στο χωριό, μας αφήνουν να συμπεραίνουμε πως η παραγωγή των σιτηρών ήταν αρκετά μεγάλη. Οι δε συκιές και μουριές αφθονούσαν στο χωριό και τα φρούτα τους ήταν διαθέσιμα για όλους τους κατοίκους.

Το κάθε σπίτι έβγαζε το δικό του κρασί και τη δική του ζιβανία. Όποιο δρομάκι κι αν ακολουθήσεις, όπου κι αν ρίξεις το βλέμμα σου θ` αντικρίσεις πιθάρια που χρησιμοποιούνταν για τη φύλαξη του κρασιού.

Το κρασί ήταν ένα από τα πιο βασικά προϊόντα των ορεινών περιοχών. Το χειμώνα, σαν πλάκωναν τα χιόνια και το τσουχτερό κρύο, το κόκκινο πολύτιμο υγρό καταναλωνόταν σε μεγάλες ποσότητες από τους κατοίκους του χωριού. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να ζεσταίνονται τις κρύες μέρες του χειμώνα και ν` αποφεύγουν τα κρυολογήματα.

Σήμερα τα πιθάρια έπαψαν να είναι αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Από τα κελάρια και τα υπόγεια όπου ήταν, βρέθηκαν να διακοσμούν εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους πλούσιων σπιτιών και ξενοδοχείων!

Χαρά Θεού ήταν τα καλοκαίρια στο χωριό. Τα πηδηχτά ρυάκια κελάριζαν χειμώνα καλοκαίρι και οι τέσσερεις βρύσες του χωριού ουδέποτε στέρευαν. Τα μποστάνια και τα δέντρα ποτίζονταν χορταστικά με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να παράγουν όλων των ειδών τα φρούτα και λαχανικά. Δυο απ` αυτές τις βρύσες ήταν στο κέντρο του χωριού και σώζονται μέχρι και σήμερα.

Οι ελιές αφθονούσαν στο χωριό. Μερικές από αυτές είχαν φυτευτεί επί Ενετοκρατίας και ξεχωρίζουν από τις μεγάλες κουφάλες που έχουν στον κορμό τους.

Η συγκομιδή των ελιών άρχιζε τον Οκτώβριο, αμέσως μετά τον τρύγο και διαρκούσε αρκετές μέρες. Οι ελιές παρέμεναν για λίγες μέρες στο σπίτι απλωμένες σε σακούλες πριν πάνε στο μύλο. Όσοι προτιμούσαν το μαύρο λάδι έβραζαν τις ελιές και μετά τις άφηναν απλωμένες στο δώμα για μερικές μέρες ώστε να ξηραθούν. Τις άλεθαν σε μεγάλες στρογγυλές μυλόπετρες και μετά τις έβαζαν σε καθαρά ζεμπίλια που τα τοποθετούσαν στο ξύλινο πιεστήριο, το ένα πάνω στο άλλο.

Επιφωνήματα χαράς και ευεξίας ακούγονταν τη στιγμή που το λάδι έτρεχε φρέσκο και μυρωδάτο μέσα στα δοχεία! Η δε οικοκυρά, πρόσχαρη και γελαστή έφερνε αμέσως φρέσκο ψωμί για να ψήσουν «κατσούρες». Αυτές ήταν ψημένες φέτες ψωμιού στα κάρβουνα και αλειμμένες με φρέσκο μυρωδάτο λάδι.

Πόσες και πόσες ελιές δεν άλεσε ο μύλος αυτός και πόσα τραγούδια του γάμου δεν άκουσε κατά τη διάρκεια του αλέσματος του σιταριού για την κατασκευή του πατροπαράδοτου ρεσιού! Άλλα ήθη και έθιμα τότε. Άλλοι καιροί, όμορφοι κι ανεπανάληπτοι.

Ένας τέτοιος μύλος υπήρχε παλιά στην αυλή της εκκλησίας του Τιμίου Πρόδρομου και εξυπηρετούσε πολλούς χωριανούς. Αργότερα πουλήθηκε.

2ον: Να ελέγχει τη βόσκηση και τις άδειες εξασκήσεως του επαγγέλματος. Υπήρχαν περιοχές που ήταν απαγορευμένες για τα κοπάδια. Οι δε βοσκοί, σύμφωνα με το νόμο, έπρεπε να έχουν άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος, την οποία μάλιστα έπρεπε να ανανεώνουν κάθε χρόνο. Έπρεπε επίσης όλα τα ζώα του κοπαδιού να έχουν δεμένα κουδούνια στο λαιμό τους.

3ον: Άλλο καθήκον και υποχρέωση του αγροφύλακα ήταν να βοηθά και να εξυπηρετεί την αστυνομία και τους εκάστοτε κυβερνητικούς υπαλλήλους που επισκέπτονταν το χωριό.

4ον: Αν προκαλείτο κακόβουλη ζημιά στην περιουσία κάποιου και ο δράστης δεν εντοπιζόταν, ο τουρκόπουλος μαζί με το μουχτάρη και τους αζάδες εκτιμούσαν το ποσό της ζημιάς και το μοίραζαν στους ιδιοκτήτες της γύρω περιοχής. Ο τουρκόπουλος είσπραττε το εκτιμημένο ποσό και το έδινε ως αποζημίωση στο δικαιούχο. Έπαιρνε όμως κι εκείνος μερικά σελίνια.

Οι κουνουπιέριδες διορίζονταν από την κυβέρνηση και τα καθήκοντά τους ήταν να γυρίζουν τις περιοχές μέσα και έξω από το χωριό και να ψεκάζουν τα λιμνάζοντα νερά.