Το χωρκό μου

Αντιγόνης Χριστοδουλίδου

Άμμα μείνω μανησιή μου αθθυμούμαι τα παλιά,

το χωρκό μου, που `χω πάντα βαθκιά μέσα στην καρκιάν.

Αθυμούμαι το σκολείο, την καλή μας εκκλησιά

τζιαι τες στράτες που μυρίζαν δροσερή μουσκοκαρκιάν.

Αθυμούμαι τον Κανάρη, τον Πατίκη, τον Στρατή,

τον Θεόφιλο, τον Γιώρκο,  τον Οσμάνη, τον Πατή.

Ήταν ούλλοι τους ωραίοι τζι` είχασιν τζιαι αδρωπιάν,

είχαν χιούμορ, είχαν κέφι, είχαν μιάλην την καρκιάν.

Ήταν άλλοι γρόνοι τότε, είσχιε φτώσχεια, δυστυχία,

μα ο κόσμος  επερνούσε μια χαρά τζιαι με τα λλία.

Εδουλεύκαν ούλλη μέρα τζιαι ποτίζασιν την γη

με ιδρώτα τζιαι με πόνο, για να φαν` γλυκό ψουμί.

Ήταν ούλοι αγαπημένοι τζιαι πολλά συνδεδμένοι,

ετανούσαν ο ένας τ` άλλου, ήταν πάντ` αδελφωμένοι.

Τζι `αν καμιά φορά πάνω στα νεύρα τα ετσουκρούσαν,  

η ζιβάνα που επίναν εβοήθαν τζιαι  ξεχνούσαν.